55. Tumaganga eftir brunann við Lækjartorg

              Ég er sammála Agli Helgasyni á visir.is þegar hann skrifar um húskumbald­ana sem brunnu á horni Lækjargötu og Austurstrætis á síðasta vetrardag. Þetta voru skrum­skældar leifar af fornminjum sem hafði verið sýnd þvílík vanvirða og skeyting­ar­leysi síðan um miðja síðustu öld að það er - þrátt fyrir allt - framfaraskref í sögu Kvosarinnar að höfuðskepn­urnar ákváðu loks að taka af skarið og fjarlægja þessa smán úr miðbænum.

            Af gömlum ljósmyndum má sjá að byggingarnar þarna á horninu voru bæjar­prýði í eina tíð. Þeir dagar eru löngu liðnir. Síðustu fjörutíu árin hefur verið níðst á húsunum með ýmsum hætti án þess að nokkur verndunarsinni eða fulltrúi borgaryfir­valda hreyfði andmælum - hvað þá að Reykvíkingar almennt væru að gera athuga­semdir við meðferðina á þessum „menningarverðmætum" eins og kumbaldarnir voru kallaðir hvað eftir annað í viðtölum í gær. Þarna tók ein sjoppan og búllan við af annarri og öllu umturnað í hvert skipti sem þurfti að skipta um virðis­aukaskattsnúmer. Framhliðar húsanna voru brennimerktar með glanna­legum söluskiltum og alþjóð­legum vörumerkjum og ég forðaðist að líta til húsanna þegar ég átti þarna leið framhjá.

            Eftir á að hyggja og úr því að dugmiklum afburðamönnum í slökkviliði höfuðborgarinnar tókst að afstýra mögulegum, hörmulegum afleiðingum af stórbruna í miðbæ Reykjavíkur og einangra tjónið við húsin á horninu, getur maður leyft sér að halda því fram að bruninn hafi verið lán í óláni. Nú gefst tækifæri til að reisa þarna á horninu nýjar og fallegar byggingar þar sem má þætta saman nútíma og liðna tíð. Nú gefst tækifæri til að flíkka upp á Lækjartorg. Nú gefst tækifæri til að fylla upp í gapið á milli steingaflanna á Iðuhúsinu og Eymundssonarhúsinu og skapa heildstæðan flöt þarna á horninu sem gleður augað. Því að í framhaldi af þessu er að sjálfsögðu einsýnt að menn rífa Hressingarskálann sem er líka afskræmd leif frá gömlum tíma og er löngu orðið brýnt að láta hverfa.