8. Tumaganga með góðum horfum á jólasteik

 

 

 

            Árvissum aðventuspreng er að ljúka. Ég bíð eftir því með steikar­lykt í vitum að Dómkirkjuklukkurnar hringi inn jólin í útvarpinu. Það er óbrigðult í mínu tilfelli að þessi klukknahringing slær á einu augabragði á aðventusprenginn í brjósti mér eins og róandi sprauta. Ég öðlast þannig sálarstyrk til að eiga enn eitt ljósríkt aðfangadagskvöldið með fjölskyld­unni. Það er besta jólagjöfin. Ég minni mig á það í hvert skipti sem ég er kominn í jólafötin: Gleðileg jól eru ekki sjálfsagður hlutur.
            Aðventusprengur Flíslendinga verður trylltari með hverju árinu sem líður. Það eru ekki aðeins verslunarkeðjur og kaupmenn, sem drekkja börnum og fullorðnum í sínu plastfóðraða hálslóni, heldur pappírsarka bókúgefendur yfir sjó og land, frjálsar útvarpsstöðvar fara ófrjálsri hendi um andlegt jafnvægi manns með linnulausum jólalagahraglanda og hljóð­færaleikarar, kórar og einsöngvarar virðast á einu máli um að fyrir hver jól sé alsíðasta tækifærið sem þeir fá til að láta heyra í sér.   
            Eflaust hafa margir ómælt gaman af þessum aðventusperringi. Ég er hins vegar með þeim ósköpum gerður að hann veldur í brjóstinu á mér einhverri ókyrrð sem ég get með engu móti notið. Ég reyni þess vegna að taka ekki þátt í aðventusprengnum, reyni að forðast áreitið og jólaglamr­ið. En það er hvergi að finna nógu traust skjól, a.m.k ekki hérna í þétt­býlinu. Síðustu daga fyrir jól eru spennustraumarnir allt um kring orðnir svo magnaðir að stundum verð ég að setjast niður, draga djúpt að mér andann og brýna fyrir sjálfum mér að slaka á, þetta líði fljótlega hjá. Kannski hef ég orðið svona við­kvæmur með aldrinum.
            Lægðagangurinn að undanförnu hefur svo ekki verið til þess að auka manni ró og innri frið. Átök í veðrinu, þar sem loft­þyngdin hleypur upp og niður um nokkra tugi hektópaskala á örfáum klukkustundum, hafa áhrif á líkamlegt ástand manns og óbeint á andlega líðan. Ókyrrð í lofti leggst ofan á ókyrrð í samfélaginu. Mér finnst það óþægilegt ástand. Ég er örugglega ekki einn um það.
            En ég vildi ekki án jólanna vera. Ég á því ekki annarra kosta völ en að þola þessar aukaverkanir á aðventunni. Lækningin kemur svo með Dómkirkjuklukkunum á eftir.
            - Og fæ ég bjúga eins og þú lofaðir í fyrradag.
            Auðvitað færðu bjúga.
            - Ég hélt að þú hefðir vorkennt svo sjálfum þér í jólalátunum í gær að þú hefðir kannski gleymt að ná í bjúgað.
            Auðvitað sé ég til þess að jólin hjá þér verði gleðlileg. En mundu, þegar þú gleypir ofan í þig bjúgað á eftir, að það er ekki sjálfsagður hlutur að fá að njóta gleðilegra jóla.
            Við skulum koma okkur heim. Finnurðu ekki steikarlyktina eins og ég?