27. Tumaganga með Hjálmari, Guðna og Bjarna

 

 

            Þá er það komið á hreint hvernig Framsóknarflokkurinn ætlar að endurnýja ásýnd sína í Suðurlandskjördæmi. Guðni Ágústsson, náttúruvætti, skipar fyrsta sæti og Bjarni Harðar­son, forneskjufræðingur, situr við hlið Guðna í öðru sæti. Hjálmari Árnasyni, sem reyndi að komast í takt við nýja tíma með því að læra á trommusett, var þröngvað niður í þriðja sæti. Enda þótt heilögum anda sé ævinlega raðað í þriðja sæti, sbr. „í nafni föður, sonar og heilags anda", leit Hjálmar svo á að í þessu tilfelli væri þriðja sætið enginn virðingarstaður. Hann lét þau boð út ganga að hann hyrfi nú brott af leiksviði íslenskra stjórn­mála og létti þar með þeirri nauð af liðsmönnum sínum að þurfa að fylgja honum í gegnum þykkt og þunnt. Í ljósi þess að framsóknarforystan hefur lagt á það áherslu í aðdraganda þingkosninga að draga hulu yfir margt í fortíð Fram­sóknar í samstarfi við Sjálfstæðisflokkinn, verður að telja kaldhæðn­islegt að kjósendur í prófkjöri skuli vísa þeim manndi á dyr sem hefur hvað eftir annað síðan í fyrrasumar verið staðinn að því vera gjörsamlega búinn að gleyma fortíðinni, ekki einungis því sem bar að höndum heldur einnig því sem hann sagði þá sjálfur. Þessi dómur yfir Hjálm­ari er þeim mun nöturlegri að það er langt í frá að Hjálmar sé eini stjórnmálamaðurinn á Íslandi sem þjáist af svona flokkshollri „amnesíu" eða „suðurnesíu" eins og þetta ástand er einnig nefnt í fræðiritum.
            Guðni Ágústsson brást hart við þegar lítilssigldur trommukjuði af Suðurnesjum ógnaði veldi hans og ríki á Suðurlandi. Reis hann upp í öllum sínum mikilfengleik og kvað:

„Hart mun þér sárna,
Hjálmar minn Árna.
Ræð ég þér, rangkjaftur
að þú snúir heim aftur."

            En Hjálmar lét ekki deigan síga - eða skildi ekki stökuna - réðst til atlögu gegn Brúnastaða­jöfrinum og lét þar pólitískt líf sitt.
            Að því er fundið við nokkra þingmenn á þessum dögum að þeim sé jafn náttúrulegt að skipta um stjórnmálaflokk og snákum og frumskógarslöngum að skipta um ham. Guðni Ágústsson verður ekki borinn þessum sökum. Guðna er gjörsamlega um megn að skipta um flokk og reyndar eru tengsl hans við Fram­sókn svo haganlega snúin að flokknum er gjör­samlega um megn að skipta um Guðna. Guðni er hins vegar borinn oft þeim sökum að honum hafi ekki tekist að skipta um samtíð, að samtíð hans sé enn sjöundi áratugur síðustu aldar, þessi yndis­legi tími þegar við vorum báðir ungir menn að leita okkur að kærustum og nutum þess að láta reyna á persónutöfra okkar og karlmannlegar tíktúrur á heiðbjörtum sumarnóttum til sveita. Því er jafnvel haldið fram að Guðni sé rómantískt nátttröll sem sjái bændur og sveitir liðins tíma í hillingum og vilji allt til vinna að halda sem lengst í „gamla" og „úrelta" sveitamenningu. Þvílík guðsblessun, segi ég, ef Guðni væri með þessu marki brenndur. En það er fjarri því. Með forystu Guðna í landbúnaðarráðu­neytinu og þátttöku Framsóknar­flokksins hans Guðna í ríkis­stjórn á liðnum 12 árum hefur tekist að umbylta svo til hins verra öllum sköp­uðum hlutum í ís­lenskum sveitum að héruð eins og Suðurland, sem var áður blómlegt land­búnaðarhérað og angaði af ljúfsárri mykju og íslenskri sveitamenningu, hefur nú að mestu horfið undir stóðhaga miljarða­mæringa og annarra slíkra fulltrúa hins kapítalíska samtíma. Kýr og sauðfé eru orðin jafnsjaldséðir gripir á Suðurlandi og sjálf­stæðir bændur. Megi segja það um nokkurn mann að hann hafi leitt  hinn harða nútíma peninga- og efnis­hyggju til vegs og valda í íslenskum sveitum þá verður það sagt um Guðna Ágústsson. Íhaldssamt og býsna þjóðlegt yfirbragð Guðna er ekki annað og meira en ímyndargervi. Undir leynist sá Framsóknar­maður sem Bjarni Harðar­son hefur skorið upp herör gegn ef marka má orð hans í aðdraganda prófkjörs Fram­sóknar­manna í Suðurkjördæmi.
            Bjarni Harðarson hefur skeleggan talanda og drjúgt málvit þegar hann ræðir um pólitík og önnur þjóðmál enda hefur hann verið einn af riddurum Egils konungs Helgasonar við hringborð hans í Silfrinu. Tíminn mun leiða í ljós hvort Bjarna auðnast sitt ætlunarverk að sigrast á hinum síshreistraða dreka „Ólíg­arka" sem hefur lagt undir sig Framsóknarflokkinn. Ég þekki ekki Bjarna nema í fjarska fjölmiðlanna. Ég get því ekki dæmt um hvort hann hafi þrek og burði til baráttunnar þegar á hólminn er komið og drekinn „Ólígarki" hefur sig upp yfir honum, gnæfir við himin sjálfan og Elton John eins og Ólafur lopi og spýr eldi og eim­yrju í átt að hinum sunnlenska riddara. En Bjarni óttast ekki drauga og því óska ég honum alls velfarnaðar á hinum pólitíska skógi þó að ég vilji nefna í leiðinni að nú sé tími til kominn að fara að ráðum Jónasar frá Hriflu og skipta Fram­sóknarflokknum upp á milli markaðs­hyggjumanna og félagshyggju­fólks.