15. Tumaganga með skoteldanöldri

 

            Þá erum við að verða jafngóðir eftir áramótin, Flís­lendingar. Allt var með hefðbundnu sniði á nýársnótt. Frá mínum bæjar­dyrum séð stóð loftárás björgunar­sveitanna í 50 mínútur og skildi eftir sig þykka reykjar­slæðu í Kópavogsdalnum. Laust eftir hádegi á nýársdag voru nágrannar mínir og íbúar í næstu götum komnir út með kústa, hrífur, fægiskúffur og plastpoka og dreggjar næturinnar hurfu smám saman. Voru þó sumar götur eins og vígvöllur yfir að líta þar sem skot­tertur skilja eftir sig reiðinnar býsn af pappírssnifsum og rusli.
            Ég hef fylgst með mörgum áramótum um ævina og get ekki neitað því nöldur­mannlega viðhorfi að mér finnst eins og flugelda- og tertuham­farir um miðnætti á gamlárskvöld séu komnar út yfir öll skyn­samleg mörk. Ég get ekki ímyndað mér að á nokkru byggðu bóli - annars staðar en á Íslandi - sé almenningi, þéttkenndum í þétt­býli, hleypt út með sex til sjö­hundr­uð tonn af púðri. Niðurstaðan er ekki litfögur og tilkomu­mikil sjón heldur drynjandi ljósagangur sem er miklu fremur ógnvæn­legur en hrífandi. Ég veit að svona tala einvörðungu leiðindagaurar - og hundar sem fengu enga áfallahjálp - en ég leyfi mér samt að vera þeirrar skoð­unar að sé tími til kominn fyrir þar til heyrandi yfirvöld og björgun­arsveitir að staldra við og velta fyrir sér hvort breytinga sé ekki þörf. Reykjarmekkinum hefur nú svifað frá og menn ættu því að geta séð til. Leikurinn er að fara úr böndum. Menn hljóta að geta viðurkennt það. Og björgunarsveitir hljóta að geta fundið aðra fjáröflunarleið sem gæti dregið úr mikil­vægi skoteldasölu fyrir afkomu þessara samtaka sem þjóðin öll stendur í ævarandi þakkarskuld við.