56. Tumaganga með blessaðri samkynhneigðinni

             Það vakti allhörð viðbrögð margra í íslensku samfélagi þegar biskup Íslands taldi í sig kjark í predikunarstól á nýársdag árið 2006 til að andæfa eins mjúklega og honum var unnt þeirri ósk samkynhneigðra einstaklinga að kirkjan heimilaði þeim að ganga í kristilegt hjóna­band og tæki að sér að veita samkyn­hneigðum mönnum þetta sakramenti. Biskup orðaði það svo að kirkjan eða öllu heldur þjónar hennar og höfuðklerkar gætu ekki brugðist strax við slíkri ósk með jákvæðum hætti, þeir yrðu að fá tíma til að vega og meta málsatriði. Biskupinn hafði ekki einurð í sér til að segja eins og er að samkvæmt kristnum trúarsetn­ingum og kenningagrunni kirkjunnar er það stranglega bannað að gefa samkyn­hneigða einstaklinga saman fyrir augliti drottins og með fulltingi prests á sama hátt og tíðkast að gera þegar gagnkyn­hneigðir einstaklingar eiga í hlut. Og enn einu sinni hefur þetta mál um hjónavíglsur samkynhneigðra einstaklinga orðið til þess að setja íslensku þjóðkirkjuna í vanda þar sem prestar hennar tóku málið til umræðu á prestastefnu norður á Húsavík. Niður­staðan var örstutt skref í átt til málamiðlunar sem hefur nú þegar vakið hörð viðbrögð á meðal samkynhneigðra einstaklinga. 

            Ég átta mig ekki á hvers vegna prestar íslensku þjóðkirkjunnar eru að fara svona undan í flæmingi. Kristin kirkja hefur nú þegar svar við ósk samkyn­hneigðra einstaklinga. Heilög ritning, grundvallarrit krist­inna manna, tekur af allan vafa um þetta mál. Drottinn hefur vanþókun á sam­kynhneigð. Í Biblíunni, þessari margsíteruðu bók er að finna orð guðs og rétta útleggingu á þeim, ef ég hef skilið rétt minn barnalærdóm og boðskap kirkj­unnar. Kristnir menn og þar með kristin kirkja lúta forsögn, boðum og bönnum hins almáttuga guðs og viðurkenna ekki annað hjóna­bandssakramenti en hjónaband gagnkynhneigðra einstakl­inga, karls og konu. Kirkjan og þjónar hennar hér á Íslandi hafa enga heimild til að virða fyrirmæli guðs að vettugi og því síður geta þessir aðilar fundið það upp hjá sér að það hljóti að vera í lagi, miðað við breytt samfélag og breytt viðhorf í upphafi 21. aldar, að samþykkja breytingatillögu við lögmál og forskriftir guðs og heimila kristilegt hjónaband samkyn­hneigðra einstaklinga.

            Mér skilst af ritum kirkjunnar að guð sé almátt­ugur og alvitur, hann sjái allt fyrir og hafi allt heimsins ráð í hendi sér allt til enda veraldar. Guði hefur því verið fyllilega ljóst fyrir á að giska 4000 árum, þegar hann fór að útlista fyrir nokkrum útvöldum í Mið-Austurlöndum hvað sé heimilt og hvað sé ekki heimilt, að í upphafi 21. aldar kæmi fram ósk frá samtökum samkynhneigðra einstaklinga á Íslandi að þeir vildu fá að ganga í hjónaband frammi fyrir altari með sama hætti og gagnkynhneigð karl og kona. Guð tók þá þegar afstöðu til þessarar málaleitanar samkynhneigðra. Hann sagði að við þeirri ósk gæti hann ekki orðið, hann hefði vanþóknun á samkynhneigð.

            Sumir kynnu að vilja halda því fram að mætti gera ráð fyrir að guð hefði skipt um skoðun. Í föðurlegum kærleika sínum hefði honum orðið ljóst núna á síðustu árum að væri harðneskjuleg afstaða að meina samkynhneigðu og sanntrúuðu ágætisfólki að njóta sakra­mentis hjónabandsins. En það er út í hött að gera ráð fyrir að sá sem er alvitur skipti um skoðun. Hinn alvitri kemst strax í upphafi að réttri niðurstöðu; annars væri hann ekki alvitur, sæi allt fyrir og vissi allt fyrir; hann væri ekki guð almáttugur, guð kristinna manna. Biskupar og prestar geta skipt um skoðun að því er varðar hjónavíslu samkynhneigðra en þá skipta þeir um leið ekki aðeins um skoðun heldur líka um trú, kennisetningar, guð og kirkju.

            Krafa eða ósk samkynhneigðra einstaklinga um að fá heimild til að láta gefa sig saman í hjónaband innan vébanda kristinnar kirkju hefur sett yfirstjórn og starfsmenn kirkjunnar í mikinn vanda. Það gildir ekki aðeins um íslensku ríkiskirkjuna heldur um kristnar kirkjudeildir um allan heim þar sem samkyn­hneigðir einstaklingar hafa sett fram þessa kröfu. Sé þessari kröfu hafnað er kristin kirkja samkvæm sjálfri sér og þeim grund­vallarkenningum sem hún hefur starfað eftir í um 1700 ár. Sé orðið við þessari kröfu koma enn fleiri brestir en orðið er í boðun kristinnar kirkju og trúverðugleiki þess, sem prestar hennar flytja okkur, verður enn ótrúverðugri.

            Mér er svo sem rétt sama þó að krafa samkynhneigðra, kristinna manna um hjóna­vígslu í kirkju valdi því að prestar þurfi að fara undan í flæmingi með málamiðlunum og séu í mesta basli með að samþætta mannkærleika sinn og réttsýni og heilagt guðsorð. Það er löngu orðið tímabært nú í upphafi 21. aldar að augu manna opnist fyrir því að trúarbrögð, sem eiga sér rætur í eyðimörkum Mið-Austurlanda, gyðingdómur, kristni og íslam, hafa skapað fleiri vandamál en þau hafa leyst, hafa valdið meiri hörmungum en þau hafa fengið afstýrt. Og samkynhneigðir einstaklingar geta verið þess fullvissir að það er hægt að vera manneskja með fullum réttindum og meira að segja góð manneskja í sambúð án þess hafa til þess blessun frá klerkum þessara trúarbragðakenninga.